Τύψεις νέα κι απορία.

Πρόσφατα ένιωσα ενα πρωτόγνωρο για μένα συναίσθημα.Τύψεις νομίζω το λένε.Έχει πλάκα.
Τύψεις που είμαι ενας υποκρίταρος (και μην ακούσω μαλακίες του στιλ "λες βλακείες", εγω ξέρω τι είμαι, σας ευχαριστώ πάρα πολύ), τύψεις που λέω πάρα πολλά ψέμματα στη μάνα μου. Ευτυχώς η μάνα μου με βοηθάει στην άρση των τύψεων. Γιατι αν δε μπορείς να κάνεις μια λογική συζήτηση με επιχειρήματα και το μόνο που ξέρεις να λες ειναι "οχι." τότε φυσικά και θα κάνω του κεφαλιού μου.Ισα ισα που με το να μου λες ενα σκέτο "οχι" με βοηθάς να μην έχω και τύψεις.Δεν είμαι και ιδιαίτερα συναισθηματικός άνθρωπος ως γνωστότατον.Και δεν είναι επανάσταση εφηβείας.Δε νομίζω οτι αν αυτό γίνοταν στο μέλλον θα αντιδρούσα διαφορετικά.Ισα ισα μπορεί να αντιδρούσα και χειρότερα.(Για οσους αναρωτιούνται τι κάνω, καθε Σάββατο παω Αθήνα χωρίς να της το λεω)Τα νεα μου: ενα τέλειο σάββατο, φατ στο ιντερνετ (<:ο)) και το μπιμπερό που αγόρασα.Θα φρίξει η κυρία που καθαρίζει το σπίτι, οταν δει το μπιμπερό στο νεροχύτη. Με κοιτάει που με κοιτάει λες κι ειμαι μασώνος παιδεραστής (ενα ύφος αηδίας και φόβου μαζί), τώρα να δούμε.
Παρελθοντική και Ξένη Απορία : "τελειώνεις?..."
(Μάνα μην κάθεσαι στο ψ μου χωρίς να με ρωτάς γιατι θα φρικάρεις και δε φταίω!-ειδικά αν δεν έχω κλείσει το msn)